Thai in California

เมื่อวานเด็กไทยที่แอลเอจัดงานฉลองวันเกิดให้กับ เอม กับ ภาณุ นักเขียนของเรา ได้ไปสังสรรค์กับเด็กไทยในต่างแดนด้วยกันแล้วรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เพราะเมื่อวานซืน ก็เพิ่งไปงานปาร์ตี้วันเกิดของเพื่อนชาวกรีก เกรเกอรี่ มาเหมือนกัน

งานหนุ่มกรีกนั้น มีอยู่ 5-6 คน ก็แต่งตัวแบบงาน toga นุ่งผ้าขาวแบบชาวกรีกโบราณมาร่วมงานกันด้วย เก๋ดี แต่ความรู้สึกมันไม่น่ารักเหมือนงานเลี้ยงคนไทยด้วยกัน งานปาร์ตี้ฝรั่งมันจะโวยวาย โม้ๆ เหล้าๆเละๆกว่า แต่งานไทยเมื่อวานออกแนวใสๆ น่ารักน่าชัง อบอุ่นกว่าเยอะ ไม่รู้เป็นเพราะว่าเด็กไทยที่อยู่ที่นี่ส่วนมากออกแนวเด็กดีกันหรือเปล่า มันเลยเป็นแบบนี้ เพราะมั่นใจว่า ปาร์ตี้ไทยก็น่าจะเละได้ไม่แพ้กัน

อยู่ CalArts ห่างไกลจากคนไทยมาก เพราะในมหาลัยมีคนไทยแบบจริงๆอยู่แค่คนเดียว มีอีกสองคนเป็นลูกครึ่ง พี่คนนึงที่ผมชอบไปคุยด้วย เพราะคุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจดี เป็นไทยฟิลิปินส์ แต่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่ 10 ขวบ ตอนนี้พูดไทยไม่ค่อยได้แล้ว มีสำเนียงชัดเจน อีกคนเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน พูดไทยไม่ได้

เป็นซะอย่างนี้ พอได้ไปเที่ยวแอลเอ ได้ไปแฮงค์เอ้าท์กับพวกเด็ก UCLA ซึ่งรู้สึกเหมือนจะมีคนไทยอยู่ล้านคน ก็เลยรู้สึกเหมือนได้อยู่บ้าน ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะ homesick เท่าไหร่ แต่พอได้มาคุยภาษาไทย ได้มาฟัง มาร้องเพลงไทย ได้สนุกเฮฮาแบบไทยๆ แชร์เรื่องเดียวกัน คุยกันก็เข้าใจ ก็รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

นึกถึงเมืองไทย กรุงเทพฯ แล้วรู้สึกว่ามันช่างเป็นเมืองที่น่ารักจริงๆ มันมีทุกอย่าง ของก็ถูก อาหารก็อร่อย ความผสมผสานทุกๆอย่างเข้าด้วยกันเป็นอันเนื้ออันเดียว นับเป็นเสน่ห์ของคนไทยจริงๆ ที่อเมริกามันผสมก็จริง แต่มันไม่ได้กวนเข้าเป็นเนื้อเดียวกัน มันแยกเป็นส่วนย่อยๆ คนไทยเราเนียนกว่าผสานทุกอย่างเข้าด้วยกันจนแยกไม่ออก ด้วยเหตุนี้แหละ อาหารเราถึงอร่อย เมืองเราถึงมีรสชาติ ว่าแล้วก็คิดถึงแหะ คิดถึงสยาม คิดถึงหนังสือไทยที่เคยอ่าน คิดถึงอาหารที่สุดเลย แต่ระยะทางยังอีกไกล มีเรื่องต้องให้เจออีกมาก กว่าจะได้กลับก็คงอีกพักใหญ่ๆ ตอนนี้ขอพบโลกใหม่ที่นี่ไปก่อนแล้วกัน